Η γιορτινές ημέρες που έρχονται είναι από τις πλέον σημαντικές αφορμές για οικογενειακές και φιλικές συνευρέσεις και παραδοσιακά συνοδεύονται από συγκεκριμένες και πολύ αγαπημένες γεύσεις της Ελληνικής κουζίνας. Πάμε να δούμε ποια είναι τα είδη και τα στιλ κρασιού που μπορούν να σταθούν στο ύψος αυτής της σημαντικής, γαστρονομικά, περίστασης. (Μέσα στο παρακάτω κείμενο θα βρείτε και συνδέσμους με επιλογές ετικετών κρασιού αντίστοιχες με τα σημεία του άρθρου)

Το Μεγάλο Σάββατο

Θα ξεκινήσουμε από την Ανάσταση και συγκεκριμένα με τα πασχαλινά αυγά (όχι τα σοκολατένια!) και την Μαγειρίτσα. Αν και είναι ένας ωραίος τρόπος να τελειώσει η νηστεία και περιλαμβάνει χαμόγελα, τσουγκρίσματα και ευχές, τα κρασιά αυτού του πρώτου γιορτινού τραπεζιού έχουν πραγματικά δύσκολη αποστολή.

Το τσούγκρισμα

Το ίδιο το αυγό, λόγω της πλούσιας υφής και της επίμονης επίγευσης (ακόμα και μετά από μια μπουκιά τα ποτήρια αρχίζουν να "υποφέρουν" από οσμές), δεν έχει φίλους στον κόσμο του κρασιού. Μια ιδέα: Κάτι να σου καθαρίζει το στόμα όσο το πίνεις, να είναι σχετικά ανάλαφρο (αρχή είναι ακόμα), να χαίρεσαι να το κοιτάς στο ποτήρι και να προσθέτει στη γιορτινή ατμόσφαιρα.

Μα, οι φυσαλίδες φυσικά! Και επειδή θέλουμε να είναι πολλές, μικρές και ανεβαστικές, θέλουμε αφρώδες κρασί με την μέθοδο της Σαμπάνιας. Μπορούμε εύκολα πλέον να βρούμε νόστιμα παραδείγματα τέτοιου στιλ και από την Ελλάδα. Θα μπορούσαμε, επίσης, να συνεχίσουμε και στο κυρίως που έρχεται, με το αφρώδες (ειδικά αν είναι αρκετά έντονο), αλλά αφού μπορούμε, θα δοκιμάσουμε κι άλλα πραγματάκια…

Η Μαγειρίτσα

Ακολουθεί κυρίως-σούπα, με αρκετά λιπαρά στοιχεία - προετοιμάζει το στομάχι για τον "όλεθρο" της Κυριακής - και συνήθως αυγοκομμένη για έξτρα όγκο («σώμα» που λέμε και στο κρασί). Εδώ θα ήταν πιο απλά τα πράγματα αν δεν περιείχε άλλον έναν δύστροπο παρτενέρ για τα κρασιά, τις πρασινάδες, που αυξάνουν την αρώματα σε ένα ήδη έντονο πιάτο. Μεγάλη προσωπικότητα λοιπόν, η Μαγειρίτσα, ψάχνει έναν πληθωρικό φίλο για να την φέρει βόλτα. Οξύτητα για να καθαρίζει τα λιπαρά της, συμπύκνωση («πλούσιο σώμα» στη γλώσσα του κρασιού) για να σταθεί επάξια δίπλα της και αρωματική ένταση να μπλεχτεί με τις μυρωδιές της.

Μεγάλες οξύτητες, πλούσια δομή και αρωματικές εντάσεις είναι τα στοιχεία που ζητούνται εδώ. Ένα λευκό κρασί, από ποικιλία ή συνδυασμό ποικιλιών με τα παραπάνω χαρακτηριστικά και ενδεχομένως το άγγιγμα του βαρελιού θα αποτελούσε μια καλή ιδέα.

Κυριακή του Πάσχα

Καλημέρα, καφές, αντιηλιακό στον σβέρκο και άναμμα κάρβουνων. Το στομάχι σταυροκοπιέται και η μεγάλη μέρα έχει ξεκινήσει.

Τα ορεκτικά (μέχρι να ψηθεί ο «πρωταγωνιστής»)

Όσο γυρνάει ο οβελίας (και το κοκορέτσι), σιγά σιγά κυκλοφορούν διάφοροι μεζέδες, που λόγω πλήθους και εντοπιότητας είναι αδύνατο να καλύψουμε απολύτως με ένα “απλό” κρασί. Παραδείγματα: τα κάθε λογής χορτοπιτάκια (καλτσουνάκια), σαλάτες με αυγά των χθεσινών «χαμένων», γαρδουμπάκια, τοπικά τυριά και κλεφτές μπουκιές από τις σούβλες με τη γνωστή δικαιολογία της δοκιμής…

Εδώ ο σοφός λαός έχει τη λύση: το τσίπουρο, που ως γνωστόν πάει με όλα(!). Όμως και στον κόσμο του κρασιού υπάρχει ένα όνομα με μακρά ιστορία συνυφασμένο με ελαφρύ ή βαρύ τσιμπολόγημα: η Ρετσίνα! Έντονες, ιδιαίτερες, παραδοσιακές και πλέον ποιοτικές, οι σύγχρονες Ρετσίνες αποδεικνύονται ξανά ως κάποια από τα πιο χρήσιμα κρασιά φαγητού για τραπέζια με πολλές και «μπλεγμένες» γεύσεις. Ενδιαφέρουσα εναλλακτική στην συγκεκριμένη περίσταση μπορούν να αποτελέσουν και μερικά «πορτοκαλί» κρασιά (μια από τις πλέον ανερχόμενες τάσεις στο χώρο του κρασιού)

Ο οβελίας 

Το αποκορύφωμα του μενού έχει επιτέλους φτάσει. Το Πασχαλινό αρνάκι ή κατσικάκι, στη σούβλα ή στο φούρνο είναι ο πρωταγωνιστής μας και αποτελεί ένα από τα γευστικότερα φαγητά της Ελληνικής γαστρονομικής παράδοσης.

Η ανάλυση απλή:

1.  Λίπος (ειδικά το αρνί)
2. Αλάτι (μπαίνει άφθονο πριν αλλά και κατά την διάρκεια του ψησίματος)
3. Αρωματική ένταση

Οι λύσεις, αντίστοιχα, απλές:

1. Οξύτητα
2. Οξύτητα και τανίνες μαζί
3. Αρωματική ένταση

Με μια λέξη: Ξινόμαυρο. Σπουδαία ποικιλία της Β. Ελλάδας με σύγχρονη πατρίδα την Νάουσα και σημαντικότατη παρουσία σε Αμύνταιο, Γουμένισσα, Ραψάνη και Βελβεντό.

Στις πιο ελαφριές εκδοχές του ψητού (κατσικάκι) μπορείτε να πάτε με πιο ντελικάτα Ξινόμαυρα όπως αυτά του Αμυνταίου ή ακόμα και με κάποια πιο γεμάτα ροζέ της ίδιας ποικιλίας. Στις πιο γεμάτες εκδοχές (αρνί, κοκορέτσι), μια κλασσική Νάουσα ή μια πυκνή Ραψάνη θα κάνουν πολύ καλή δουλειά.

Για όσους δεν προτιμούν τα αμνοερίφια (π.χ. στην Πελοπόννησο, το γουρουνόπουλο είναι πιο διαδεδομένο) και πάνε με πλούσια κρεατικά, θα πρέπει να αναζητηθούν κρασιά, από ποικιλίες αντίστοιχης δύναμης. Ερυθρά από Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah, Μαυροτράγανο και κάποια πιο συμπυκνωμένα Αγιωργίτικα ή Tempranillo.

Κλείνοντας, να μην ξεχνάτε ότι βασικός “καταλύτης” για ένα καλό συνδυασμό φαγητού-ποτού είναι η καλή παρέα.

Ευχαριστώ για την υπομονή (μου άνοιξε την όρεξη το άρθρο)!

Καλή Ανάσταση και στην υγειά σας!

Υ.Γ. 1: Με βάση τα παραπάνω σας προτρέπουμε να κάνετε δικές σας επιλογές και δοκιμές και να μοιραστείτε μαζί μας τα συμπεράσματά σας. Έτσι μαθαίνουμε όλοι. Για αυτούς πού προτιμούν τις δικές μας επιλογές, υπάρχει και το κιβώτιο Easter Edition.